W związku z nadchodzącym Nowym Rokiem, chyba mogę podsumować rok obecny (nawet jeśli się jeszcze w pełni nie skończył, bo przecież mamy jeszcze czas do północy). Czy był jakoś przesadnie udany, czy nie - tego nie wiem, bo był po prostu w porządku. Z pewnością, zdarzyło się parę ważnych rzeczy, ale nie powiem żeby to był szałowy rok.

Z tego, co widzę, to jestem chyba jedną z niewielu osób, które dodają posty na bloga w święta i szczerze mówiąc czuję się przez to jak jakiś antychryst (niektórzy lubią pisać na swoich blogach o przyjściu na świat Jezusa itd. i nawet ich za to nie winię) albo jak prymityw, który nie kultywuje "jedynych słusznych" tradycji. Rozumiem, że u ludzi religijnych Święta mają głęboki, wręcz transcendentalny wymiar, lecz u mnie jest to raczej coś nieco innego. W moim domu, w Święta nikt nawet nie myśli by z samego rana pognać do kościółka, a nawet funkcjonuje powiedzenie "i tradycyjnie już, znowu nie poszliśmy na pasterkę". Co prawda, raz (gdy miałam jakieś dziesięć lat) udało mi się zaciągnąć ojca na pasterkę (wtedy bardziej fascynował mnie sam mistycyzm bycia gdzieś w wigilię w nocy niż sama msza, na której słuchałam muzyki z iPoda), z której wyszliśmy po kwadransie, gdyż ksiądz zaczął coś bredzić o tym, że niby "ludziom w komunizmie żyło się lepiej". Po tych słowach opuściliśmy pasterkę, na którą, jak mi się wydaje (a raczej jestem pewna) już nigdy nie przyjdziemy.


Więc jak wyglądają Święta u mnie w domu? Najczęściej, wszystkie komplikacje zaczynają się przy nakrywaniu stołu - a to nie ma ozdobnych serwetek, coś się wylało, a w tym roku nawet nie fatygowaliśmy się z białym obrusem, a co za tym idzie, z siankiem (no bo komu potrzebny jest w ogóle obrus, jak mamy taki zajebisty stół, na którym obrusu za cholerę nie położysz?!). Potem, czyli dziesięć minut przed kolacją w naprędce zaczynamy szukać kolęd, których oczywiście nie mamy, o czym przypominamy sobie co roku na ostatnią chwilę przed wigilią. W związku z tym smutnym faktem, bierzemy pierwszą z brzegu płytę i wciskamy ją na siłę do odtwarzacza, raz będzie to Modern Talking, a kiedy indziej Кино (tak, musiałam użyć tych śmiesznych literek, gdyż plot twist: jestem w połowie Rosjanką i słucha się u mnie w domu takiej muzyki, próbkę macie na początku postu).


Po dobraniu odpowiednio klimatycznej muzyki, możemy już z czystym sumieniem zasiąść do bardzo wigilijnie nakrytego stołu, przy którym już po chwili rozpocznie się parada rodzinnych złośliwości i docinków albo żartów wysoce niestosownych w takiej sytuacji. Oczywiście kolacja wigilijna nie może się obejść bez dyskusji o socjalizmie/komunizmie/innej społecznie nieakceptowalnej ideologii politycznej. Następnie, w dobrym guście leży posądzenie kogoś o bycie krypto-komunistą, czego on będzie się przez resztę wieczoru wypierał. I tak oto, w nastroju niewypowiedzianej frustracji, dochodzimy do otwierania prezentów, które i tak się nikomu nie spodobają, po czym do końca wieczoru oglądamy seriale.
To by chyba było na tyle jeśli chodzi o moje cudownie rodzinne Święta. Mam nadzieję, że chociaż Wasze były trochę lepsze.

Jako, że jestem osobą leniwą,  w dni wolne nawet nie próbuję zwlec się z łóżka przed dwunastą, dlatego raczej nie powinniście się spodziewać postów przed południem. Można powiedzieć, że wstaję od razu na obiad, ale takie stwierdzenie kojarzy mi się z latem, jedzeniem na tarasie i siedzeniem na dworze w ogóle. Teraz, ani nie ma śniegu, ani nie jest ciepło, więc jest po prostu beznadziejnie i kompletnie nic mi się nie chce robić.

Dzisiaj, po napisaniu trzech (!) sprawdzianów, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że jestem na prostej drodze do przerwy świątecznej! yasssss!
Oczywiście, to jeszcze nie jest taki "zupełny" koniec nauki w tym roku, ale już prawie wszystko mam z głowy. Niestety, jedną z rzeczy, które muszę jeszcze ogarnąć, jest przedstawienie (jasełka tak bardzo), które musi w tym roku robić moja klasa. Nie mogę się doczekać, aż zbłaźnimy się przed całą szkołą! Do tego (oczywiście) nie możemy zapamiętać własnych tekstów i kolejności czegokolwiek, o intonacji, czy jakichś bardziej skomplikowanych ruchach na scenie już nawet nie wspominając. Dlatego też, próby idą nam jak krew z nosa. Nasze kostiumy wyglądają jak sen chorego projektanta prosto z sex shopu (w szczególności mam tu na myśli stroje diabłów), scenografia bardziej przypomina efekty pracy jakiegoś domorosłego modernisty niż cokolwiek nadającego się do wystawienia w szkolnym przedstawieniu. Scenariusz można powiedzieć, że wręcz "bawi i uczy", pomijając drobny, acz znaczący fakt, iż nie jest to nawet tematyka "jasełkowa", typu: Józef, Maria, Jezusek, sianko etc. etc. Są tylko diabły i anioły. Możecie więc już sobie mniej więcej wyobrazić, co na tej scenie zachodzi, a ja nie chcę tego już dłużej się nad tym rozwlekać, z racji faktu, iż jest to niewyobrażalnie żałosne. Trzymajcie za mnie kciuki w piątek, żebym nie zrobiła z siebie pośmiewiska (jeszcze bardziej niż jest to zamierzone!)

na koniec już tylko letnie i "tak-bardzo-artystyczne" zdjęcie borówek, bo już poważnie, za ciemno jest!