Ale już tak na poważnie, to w pierwszym tygodniu jadę na Wyspy Kanaryjskie, bo jestem taką fanką sportów zimowych (które kiedyś prawie mnie zabiły, ale co tam, kocham je!). Natomiast, w drugim, będę w Krakowie, po raz trzeci w życiu, więc nie wiem co ja mam tam jeszcze zwiedzać. W związku z moimi licznymi rozjazdami, martwię się o moją i tak już nieregularną, regularność pisania postów.
Ale oczywiście, zanim będą ferie, trzeba było wystawić oceny semestralne, a wczoraj w mojej szkole była wywiadówka. Jak widzicie, żyję jeszcze i nie zostałam wydziedziczona, więc wszystko jest w porządku. Można powiedzieć, że jest nawet lepiej niż myślałam, gdyż tym razem moja średnia wynosi ponad 5.0. Co prawda mogło być lepiej, ale mogło być też gorzej. Przynajmniej na koniec roku mam jeszcze szansę na szóstki z polskiego i rosyjskiego, a i postaram się mieć piątkę z chemii, która mnie w tym roku prześladuje (nie, ja wcale nie chwalę się swoimi ocenami, ani trochę). Na koniec tego jakże treściwego posta, mogę zapewnić, że kolejna notka, będąca obecnie w przygotowaniu, zapowiada się na jedną z cięższych, jeśli nie najcięższą. I oczywiście, wszystkim tym, którzy rozpoczynają dzisiaj ferie życzę udanej przerwy, a tym, którzy jeszcze nie, życzę dotrwania do niej (o ile to zdanie ma jakiś sens)

Wydaje mi się, że słowa "I can't believe that it's always like this" (z piosenki powyżej^) idealnie oddają mój nastrój przez jakieś 90% czasu. Po prostu nie mogę uwierzyć, że moje życie jest prawie zawsze takie same. Jako osoba, która ma dobre oceny, zajęcia dodatkowe i jeszcze jakieś inne zainteresowania, muszę to wszystko ogarniać, no, i jeszcze do tego zestawu dochodzi mój kompletny brak organizacji. Mój dzień przedstawia się w mniej więcej w taki sposób: zwleczenie się z łóżka o godzinie 7.00, gnanie do szkoły, lekcje do 15 coś, potem ewentualnie jeszcze angielski i w domu jestem po 18, i co? Już koniec? Jasne, że nie! Przecież trzeba jeszcze odrobić lekcje na następny dzień! Juhuu! O niczym innym po prostu nie marzyłam! Yay! Dziękuję Wam drodzy nauczyciele za to, że tak świetnie gospodarujecie moim wolnym czasem! Pozostaje mi, więc, w takim wypadku już tylko odrabianie lekcji (w podobnej ekstazie oczywiście) przez jakieś kolejne dwie godziny

Wiem, że tytuł posta może wprowadzić Ciebie Czytelniku, w lekką konsternację, ale już zaraz dowiesz się o co chodzi. Po poprzedniej notce, która była dość ciężka, dzisiejsza będzie o nieco innej tematyce, z którą już zapewne zetknęliście się na wielu innych blogach, czyli fakty. Tylko, że (oczywiście) jak ja coś robię to zawsze wyjdzie inaczej niż zamierzałam, więc będą to fakty w moim wydaniu, czyli wiecie już, czego można się spodziewać (mam tu na myśli narzekanie i ględzenie bez sensu)


Jestem "gramatycznym nazistą" i nie mogę znieść tego, gdy ludzie mówią "DWU tysięczny czternasty" zamiast "DWA tysiące czternasty", albo "tu pisze" ("tu JEST NAPISANE jakby ktoś nie wiedział). Wiem, że to jest bardzo irytujący nawyk (ale ja jestem generalnie irytującą osobą) i kiedyś też się denerwowałam, gdy inni mnie poprawiali, ale teraz sama to robię, a jak już zaczniesz poprawiać wszystkich dookoła, to nie będziesz mógł przestać, więc moja rada brzmi tak: nie zagłębiaj się w tą jakże magiczną pętle czyhania na błędy innych. Tak, wiem, że to był niezwykle interesujący wykład o języku polskim, ale po coś robię ten post z faktami i po coś chodzę na te konkursy z polskiego.

Krew mnie zalewa, gdy widzę tytuł posta (albo nie daj Boże, cały post) po angielsku, napisany tak nieumiejętnie, jak tylko się da. Jak już wiecie z poprzedniego faktu, jestem "gramatycznym nazistą" i to nie tylko jeśli chodzi o język polski, więc dostaję szału na widok czegoś takiego. Ludzie, jeśli nie znacie angielskiego, to, albo a) nie piszcie tytułów/postów w tym języku, albo b) sprawdźcie całość w słowniku, nie musi być oksfordzki, ale przynajmniej się wysilcie i sprawdźcie, proooooszę, chyba nie chcecie przyprawiać osób takich jak ja o ataki apopleksji. Niedługo będę zdawać FCE (nie będę mówić dokładnie co to jest, żeby się za bardzo nie przechwalać, ale egzamin mniej więcej na poziomie polskiej matury rozszerzonej), ale jak nie jestem pewna jakiegoś tytułu - piszę go po polsku. Jeszcze ostatnia rzecz a propos tego faktu - jeśli uważnie czytacie moje posty, to w pierwszej tegorocznej notce użyłam języka francuskiego, z adnotacją "wybaczcie mi jeśli jest błąd, bo tyle nauczyłam się przez dwa lata nauki tegoż języka", sprawdziłam, nie ma błędu (tak jakby ktoś chciał mi zarzucić hipokryzję)


Jestem bardzo religijną osobą, co mogliście zresztą wywnioskować z poprzednich postów (wyczujcie ten sarkazm) i w tym roku, aż mnie korci żeby w okresie "kolędowym", który właśnie nastał, nasmarować kredą na drzwiach "G + E + N + D + E + R", albo "L + G + B + T + Q", zamiast tradycyjnego "K + M + B". Wiem, że to prawdziwie chrześcijańskie z mojej strony, ale niestety nie będę mogła zrealizować tych niecnych zamiarów, gdyż w możliwym momencie rozpoczęcia kolędy w moim domu nie będzie ani mnie, ani nikogo innego, bo plot twist: będę wtedy na Lanzarote, więc ksiądz może się dobijać do woli. Dzięki temu, nie musicie już trzymać kciuków za moją silną wolę, jeśli chodzi o napisy na drzwiach.
Kolejnym bardzo faktowym faktem jest chyba to, że w poprzednim fakcie wcale nie chciałam obrazić osób wierzących, nie lubię tylko kleru, który wiecznie boi się "ZUEJ IDEOLOGII DŻEMDER", ale to tak na marginesie.
Dzięki tym faktom, dowiedzieliście się o mnie bardzo dużo, a może nawet za dużo, możliwe jest nawet, że zrobię kolejną część, jeśli tylko ta Wam się spodobała, pomimo, tego, że nie były to "typowe" fakty. Na sam koniec, możecie zauważyć duże zmiany, czyli tytuł, gdyż "i'm so done" już dawno mi się znudziło, a jednak nie była to łatwa decyzja bo byłam bardzo zżyta z tą nazwą, ale myślę, że "la decadence" jest bardziej odpowiednia. Oczywiście, co za tym idzie, zmienił się też nagłówek i moim zdaniem, ten jest znacznie lepszy (wiem, ta moja skromność)

                                                tumblr | instagram | kontakt: vrnq@outlook.com

Skoro już dzięki mnie zmarnowaliście sześć minut swojego cennego życia (albo i nie) i jesteście zbulwersowani (albo i nie), możemy przejść do właściwej treści posta. Nie chodzi mi nawet o całą tą przemoc w teledysku, tylko, o przemoc w rzeczywistości, gdyż dzieje się to w bogato wyglądającej francuskiej szkole, więc co może być u nas, w Polsce?

Wybaczcie mi, jeśli w tytule jest błąd, ale sklecenie tak prostego zdania jest maksimum moich możliwości po dwóch latach nauki francuskiego. Na sam początek nowego roku, możemy już chyba zejść z optymistycznego tonu poprzednich postów i powiedzieć coś bardziej prawdziwego (pesymistycznego). Po naczytaniu się podsumowań roku/życzeń noworocznych/postanowień noworocznych itd. mogę spokojnie stwierdzić, że jestem chodzącym (co ja mówię, ja nie chodzę, ja siedzę, ew. pełznę, ale to jak ktoś mnie zmusi) bałaganem,  bytem niezorganizowanym i bez poczucia winy z tego powodu. Niestety (albo może i stety) jestem skłonnym do dyskusji zawsze i wszędzie, tworem menelo-podobnym, który ostatnią rzeczą jaką się przejmie wychodząc z domu jest wygląd. To też po części tłumaczy brak wpisów tutaj na tematy mody, urody etc.


Francuski tytuł ma też uzasadnienie w mojej ostatniej fascynacji muzyką w tym języku (nie oszukujmy się, gdybym nie oglądała filmów Xaviera Dolana, nie miałabym pojęcia, że taka muzyka istnieje), a w szczególności zespołem Indochine, który jest świetny - tradycyjnie próbkę macie na początku postu. Dobra, nie wiem dokąd ten post zmierza, więc może lepiej się już przymknę.

                                                        tumblr | instagram | kontakt: vrnq@outlook.com