W momencie pisania tego posta jestem tak gdzieś pomiędzy słuchaniem ABBY (nie żebym była jakąś ich wielką fanką, ale nie można żywić się wyłącznie kulturą wysoką), panikowaniem z powodu jutrzejszego próbnego FCE (co prawda nie wszystkich części, ale i tak nie zdam i przyniosę hańbę mojej rodzinie... wyczujcie ten sarkazm) i bazgroleniem twarzy mających przypominać szkice Picassa, a faktycznie przypominających, oh god, nawet nie wiem co, ale na pewno nie twórczość Picassa.
Tradycyjnie już, nie mogąc się zdecydować na temat posta, będzie on pełen moich bezsensownych wywnętrznień, tym razem, o wulgaryzmach. Wulgaryzmu chciałam użyć już w tytule posta, lecz powstrzymałam się, wiedząc, że w blogosferze pełno jest "francuskich piesków", prawie eksplodujących na widok słowa "dupa" (albo co gorsza "zajebiście", czy "pieprzyć", wyrazy te zostały wykreślone w trosce o życie i zdrowie takich osób... wyczujcie ten sarkazm). Dobra, ponabijałam się trochę, więc teraz jaki jest mój stosunek do przekleństw i słów powszechnie uważanych za wulgarne?


Już czekam na hejt pt. jaka to ja prymitywna, ale nie mam nic przeciwko wulgaryzmom, oczywiście biorąc pod uwagę parę warunków. Pierwszy z nich, czyli przeklinanie z umiarem. Jeśli jest to ten przysłowiowy dres spod bloku używający "kurw" zamiast przecinków, to krew się we mnie gotuje. Natomiast jeśli się komuś coś po prostu wymsknie, jak dla jest ok. Tak samo, gdy ktoś chce podkreślić ważność tego co mówi, wyrazić emocje itd., też rozumiem. Kolejnym warunkiem, jest używanie wulgaryzmów w miejscach do tego przeznaczonych, tzn. jeśli w szkole, podczas lekcji, zaklnęłabym siarczyście, w pełni zrozumiałabym również wściekłość nauczyciela. Natomiast, kompletnie nie rozumiem, wręcz obrzydzenia niektórych osób, na widok nawet najzwyklejszej "dupy" w tekście pisanym, czy zasłyszenia gdzieś nawet tak "niewinnego" słowa. Jednak, jak dla mnie ważniejszą zasadą w życiu, która sprawdza się i w tym przypadku jest bez przesady. Na dźwięk "cholery" nie pojawią się nagle jeźdźcy apokalipsy, słońce nie zajdzie na "wieki, wieków amen" i dresy nie przejmą władzy nad światem, więc nie przesadzajmy.
Czymś, co z kolei, mnie rozbawia jest nazywanie (w szczególności przez zaniepokojonych rodziców, nie moich, thank god) przekleństw "brzydkimi słowami", jakby już samo słowo "wulgaryzm" było zbyt wulgarne. Na tyle wulgarne, że trzeba powiedzieć "brzydkie słowo".

                       tumblr // instagram // jeśli masz do mnie jakąś sprawę/pytanie/cokolwiek, pisz; vrnq@outlook.com

Nie jest to pierwszy raz gdy tu, na blogspocie, jestem pod wrażeniem czegoś...  Czego konkretnie? Liczby osób, które potrafią czytać między wierszami tak, że ja, po zapoznaniu się z komentarzami dowiaduję się o sobie jakichś niestworzonych rzeczy, o których nawet nie pomyślałabym pisząc posta.
Czymś, co dziwi mnie jeszcze bardziej jest to, że te osoby pomimo niebywale rozwiniętej umiejętności wyciągania wniosków, nie są w stanie odczytać nieco jaśniejszego napisu "wyczujcie ten sarkazm", albo po prostu wykoncypować, że jeśli coś w poście brzmi dziwnie, to może jest hmmm... (uwaga, trudne słowo!) ironią?


Ludzie ci mają również w zwyczaju czytać tak wybiórczo, że gubią przy tym cały sens notki, na koniec oskarżając mnie o to, że a) nie rozumieją jej b) mają problem dokładnie z tym, czego nie przeczytali. Idealnym przykładem jest tutaj mój poprzedni post, czyli: Piszę przynajmniej 3 (słownie: trzy) razy, że nie "jadę" po katolikach, nie mam z nimi problemu, szanuję ich zdanie et cetera, et cetera (to też trudne słowo, mam tłumaczyć, żeby nie było, że niektórzy znowu *sigh* nie zrozumieli?) oraz to, że Kościół/księża też mają prawo do wyrażania swoich opinii... Natomiast, co czytam w komentarzach?
Między innymi to, że trzeba "szanować zdanie innych". A to ja jestem jakąś terrorystką i przystawiając Wam/Waszym rodzicom/najbliższemu księdzu, kałasznikowa do skroni (o ile przyciśnięcie kałasznikowa do skroni jest w ogóle wykonalne) zmuszam Was do palenia Biblii, zadeklarowania, że Bóg nie istnieje albo czegokolwiek innego? A czy ja nie szanuję Waszego zdania? Wręcz przeciwnie, przecież nawet piszę, że nie mam problemu z wyznawcami innych wiar (ani katolikami) itd. Do czego więc zmierzam w tym poście?
Do tego, że już nawet posiadanie poglądów innych niż większość, jest postrzegane jako brak szacunku dla tejże większości. Samo "mienie" i wyrażanie opinii, z którymi Wy/ktoś inny/Kościół się nie zgadzacie, to nie "brak szacunku". A to, czyje poglądy są wciskane wszystkim na siłę w naszym pięknym kraju i prawdziwej oazie ateizmu (wyczujcie ten sarkazm) odpowiedzcie sobie sami (mogę podpowiedzieć, że z pewnością nie poglądy ateistów)

                                                                                                                                                   Bez pozdrowień dla takich osób

Po ostatnim poście, poczynić muszę, niestety pewne sprostowania, gdyż niektórzy (ekhem, ekhem, bez urazy, ale...) nie umieją czytać?! O co mi konkretnie chodzi? O to, że pomimo tego, że wyraźnie napisałam, że jestem ateistką, wiele osób w komentarzach ewidentnie myślało inaczej? Ale, nie martwcie się, cały ten post nie będzie o mnie narzekającej na wtórnych analfabetów, będzie on właśnie o ateizmie i o tym, co mnie osobiście nie podoba się w Kościele (tak, jestem również zwolenniczką antyklerykalizmu). Uprzedzając hejty po raz drugi, nie będę "jechała" po katolikach, którzy mi nie przeszkadzają, tylko po Kościele, z którym mam problem.